امید ... باور ... غم در روز های کرونایی

  به نام خالق زیبایی ها 

«امید ، باور ، غم در روز های کرونایی» 

جنگ های جهانی تمام شده اند... بیماری های قبلی راه درمانشون پیدا شده.. مشکلات بزرگ و کوچولوی این دنیا، تاریخ انقضاء داشته اند... میلیارد ها انسان روی این کره ی خاکی زندگی میکنن و همه شون بی شک مشکلات کوجولو و بزرگ زیادی دارن ولی کسی موفق میشه که در این دنیای نحس و کثیف بمونه ... خوشبخت بشه ... و احساس آرامش کنه که بتونه از این مشکلات بگذره و عبور کنه... راه نجات و راه رهایی از این مشکلات فقط یه چیزه... آری... یه چیز... « امید داشتن و باور کردن خودمون » ... ما نباید خودمون رو ببازیم و خودمون رو دست کم بگیریم و در این بازی روزگار، کم بیاریم... زندگی مثل یه بازیه شطرنجه... ما آدما مهره هاشیم... همیشه سعی کنیم تا جایی که میتونیم اعتماد به نفس خودمون رو افزایش بدیم... و نه اعتماد به نفس کاذب... اعتماد به نفس صحیح... پس از هر سختی و مشکل قطعا یک آرامشی خواهد اومد... همانگونه ای که خداوند در قرآن کریم می فرماید : « فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا» 

این ویروس دیر یا زود راه درمانش پیدا میشه و همه چیز به حالت عادی بر میگرده ولی از همه مهمتر پیدا کردن راه درمان برای آرامش خودمونه.... باید در زندگی های خود راه آرامش رو پیدا کنیم و با تلاش و امید به آینده زندگی کنیم و برای اهداف و رؤیاهامون بجنگیم... رسیدن به موفقیت دست خودمونه... چرا که موفقیت اتفاقی نیست... بلکه حاصل تلاش و تلاش و تلاش خودمونه، اگه بخواییم... پس براش تلاش میکنم و کم نمیارم... 

غم ها و آدم ها سالهاست و شاید قرن هاست که با هم در ارتباط اند... با هم معاشرند و مجاورند... آدم ها غم ها رو زنده نگه می دارن و بر عکس غم ها آدم ها رو می خورن... غم ها آدم ها رو می کشند... غم ها ، آدم ها رو به تنهایی می برن و آدم ها ، غم ها رو به رابطه ها می برن... 

شاید غم از جنس خمیده ی انسانه که این چنین به ریشه ی جان میشینه و بلند نمیشه... شاید آدم، دشمن غمه و غم اینگونه به جانش میشینه و می خشکاند و میخورش... شاید رهایی از غم حتی به مرگ هم مقدور نباشه برا انسان... شاید قبل از چیره شدن غم به جان انسان، اندکی باید خندید... کمی آمیخت... کمی آموخت و کمی آفرید... 

حرف آخر اینکه همه ی ما در این دنیا مسافرانی هستیم در این زمان و در این مکان، که در حال عبور کردنیم و هدف ما اینه که مشاهده کنیم... یاد بگیریم... رشد کنیم... عشق بورزیم و در نهایت به خونه هامون بر گردیم.... 

یه دنیا ممنون که وقت گذاشتین و مطالعه کردین....

با احترام/ سید سروش سیدی فرد